تمرین هوازی بر توده بدون چربی پسران ورزشکار به تفکیک مرحله بلوغ اثر معنی­داری ندارد.
در آزمون فرضیه پنجم مشخص شد:
بین آثار تمرین هوازی بر حداکثراکسیژن مصرفی پسران ورزشکار در مراحل مختلف بلوغ تفاوت معنی­داری وجود ندارد.
بین آثار تمرین هوازی بر درصد چربی پسران ورزشکار در مراحل مختلف بلوغ تفاوت معنی­داری وجود ندارد.
بین آثار تمرین هوازی بر توده چربی بدن پسران ورزشکار در مراحل مختلف بلوغ تفاوت معنی­داری وجود ندارد.
بین آثار تمرین هوازی بر توده بدون چربی بدن پسران ورزشکار در مراحل مختلف بلوغ تفاوت معنی­داری وجود ندارد.
۵-۴- بحث و بررسی
در فصل دوم مروری بر تحقیقات انجام شده در زمینه اثرتمرین هوازی بر حداکثر اکسیژن مصرفی و ترکیب بدنی در مراحل مختلف بلوغ انجام شد. در اینجا نتایج حاصل از تحقیق حاضر که که در فصل چهارم عرضه شد با یافته ها و نتایج سایر محققین مقایسه و توجیهات لازم ارائه می­گردد.
۵-۴-۱- رابطه بین سن و مرحله بلوغ با آمادگی جسمانی و ترکیب بدن
در آزمون فرضیه ­های اول و دوم مشخص شد که بین سن و بلوغ با اکسیژن مصرفی بیشینه، درصد چربی، توده چربی بدن و توده بدون چربی ارتباط معنی داری وجود ندارد، با این حال ارتباط بین سن و بلوغ با آمادگی جسمانی معنی دار بود (p≤۰/۰۵)
در مردان افزایش VO2max ارتباط تنگاتنگی با وزن بدن دارد. میانگین VO2max که نسبت به وزن بدن بیان می­ شود، بین سنین ۶ تا ۱۶ سالگی تقریباً معادل ۵۲ میلی­لیتر به ازای هر کیلوگرم در دقیقه ثابت است، سپس کاهش آن آغاز می­ شود. با وجود این، در دختران VO2max به ازای هر کیلو گرم وزن بدن پیوسته کاهش می­یابد، که این کاهش اغلب در سنی که نخستین بار سنجیده می­ شود آغاز می­ شود. به طور کلی، میانگین VO2max به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در ۸ سالگی در دختران معادل ۵۰ میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم در دقیقه است، اما در ۱۶ سالگی به ۴۰ میلی­لیتر به ازای هر کیلوگرم در دقیقه می­رسد. از دیرباز این تصور وجود داشته است که هر گونه تغییرات در ترکیب بدنی که هنگام بلوغ رخ می­دهد، همچنین مقادیر ناچیز فعالیت بدنی عادی، دلیل این تغییرات در دختران است.
تغییرات طولی مقادیر مطلق VO2max نشان می­ دهند بلوغ بر آمادگی هوازی، دست­­کم در پسران تأثیر می­ گذارد. با این حال درآزمون فرضیه سوم مشخص شد بین حداکثر اکسیژن مصرفی و درصد چربی، توده چربی و توده بدون چربی پسران ورزشکار در مراحل مختلف بلوغ تفاوت معنی­داری وجود ندارد. از جمله دلایل نتایج ما با نتایج مطالعات گذشته می­توان به تعداد کم افراد در زیر گروه­ ها و ورزشکار بودن همۀ آنها اشاره کرد. اواسط دوران کودکی، مقادیر VO2max به شکل یکنواختی افزایش می­یابند و تفاوتهای بارزی بین پسران و دختران مشاهده نمی­ شود. با وجود این، تقریباً در یازده سالگی، منحنی­های رشد VO2max در پسران و دختران اختلاف بارزی می­یابد. میزان افزایش در مردان تداوم می­یابد، در حالی که در زنان به فلات می­رسد، به طوری که در ۱۶ سالگی متوسط VO2max در مردان ۶۰ درصد بیشتر است.
مالینا و همکارانش (۱۹۹۷) روابط طولی بین vo2max و بالیدگی را در ۴۷ پسر و ۴۰ دختر شرکت کننده در کلاس ورزش مدرسه بررسی کردند. اندازه­ های فردسنجی مرحله بندی تانر و آزمون فعالیت ورزشی بیشینه، سالانه به مدت ۳ سال از آغاز ۱۱ سالگی اجرا شد. در دوره تحقیق، پسر آن با توجه به شیب سرعت قد به گروه ­های زودرس، و میان­رس، و دیررس تقسیم شدند؛ درحالی که سن بالیدگی در دختران با توجه به زمان­بندی نخستین قاعدگی تعیین شد. در میان پسران، زودرس­ها vo2 max مطلق بیشتری درهمه جلسات آزمون داشتند، در حالی که دختران زودرس و میان­رس از vo2max بالاتری نسبت به دیررس­ها برخوردار بوند. این یافته­ ها نشان می­ دهند الگوی زمانی، یا آهنگ تکامل آمادگی هوازی هنگام بلوغ با بالیدگی جنسی همسو است. پژوهش حاضر نیز همسو با یافته­ ها مالینا و همکارنش بود که در ان با افزایش قد و وزن و افزایش سن هنگام بلوغ آمادگی جسمانی آزمودنی­ها نیز افزایش یافت.
نتایج این پژوهش همسو با سایر پژوهش ها و همگی معنی دار بودن این رابطه را نشان دادند. در این زمینه محققان داخل کشور از جمله کاشف ( ۱۳۷۰ )، محمدی فر (۱۳۸۳)، فاضلی­فرد (۱۳۸۵) و فدائی( ۱۳۸۵ ) که سطح آمادگی جسمانی دانش آموزان را در رده­های سنی مختلف مورد مقایسه قرار دادندو همچنین محققان خارج از کشور از جمله ایولین جی هال و آمیلا ام لی ( ۱۹۸۹ ) که رکورد آزمون های آمادگی جسمانی پسران و دختران ایالت لوزیانای آمریکا را در سال های ۱۹۷۹ و ۱۹۷۸و۱۹۷۷ ، شینگو و تاکو ( ۲۰۰۲ ) که سطح آمادگی جسمانی دانش آموزان ژاپنی را از سال ۱۹۵۶ تا سال۲۰۰۲ ، رانهار و همکاران ( ۲۰۰۹ ) که رکورد آزمون های حرکتی کودکان ۹ تا ۱۲ ساله هلندی در سال های۱۹۸۰ و ۲۰۰۶ ، ترمبلای و همکاران ( ۲۰۰۹ ) که سطح آمادگی جسمانی افراد ۶ تا ۹ ساله کانادایی در سالهای ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹ و دی مولینر اوردیالس و همکارانش( ۲۰۱۰ ) که جوانان اسپانیایی را از لحاظ رکوردهای آمادگی جسمانی با جوانان ۷ سال قبل از آن مورد مقایسه قرار دادند؛ جملگی به این اشاره داشتند که در بسیاری از فاکتورهای آمادگی جسمانی اندازه گیری شده تفاوت های بارزی با گذشت زمان ایجاد شده است. با افزایش سن قد افراد بزرگترو در افزایش قد توده عضلات بزرگتر می­ شود و در ادامه توان عضلات و قدرت جسمانی آزمودنی­ها بیشتر می­ شود. همچنین رابطه بین بلوغ و آمادگی جسمانی در این پژوهش همسو است با پژوهش تولفری و همکارانش (۱۹۹۸) ، پیت و وارد ۱۹۹۰، پاین و مورو ۱۹۹۳، رولند،۱۹۸۵ و ۱۹۹۷مندیگوت و همکارانش (۲۰۰۱) بود.
در دوران پیش از بلوغ تفاوت از لحاظ ترکیب بدنی بین پسران و دختران نسبتاً کم است، اما در دوران بلوغ و پس از آن به اوج خود می­رسد(Rogol 2010). در آزمودنی ­های ما با افزایش سن و تکامل بلوغ از TS 1,2 تا TS3 و میزان قد با افزایش ۹ سانتی متر، میزان وزن با افزایش ۳ کیلوگرم، میزان شاخص توده بدن با کاهش ۱ کیلوگرم، درصد چربی با کاهش ۱% همراه بود، با افزایش سن توده بدون چربی بدن افزایش و توده چربی بدن کاهش پیدا کرده است. TS3 تاTS4,5 میزان قد با افزایش ۹ سانتی متر، میزان وزن با افزایش ۱۳ کیلوگرم، میزان شاخص توده بدن بدون تغییر می­باشد، درصد چربی با افزایش ۱% همراه بود، با افزایش سن توده بدون چربی بدن افزایش و توده چربی بدن کاهش پیدا کرده است.
دلایل شاخص نتایج ما با گزارشات قبلی دامنه سنی بالا در آن گزارش بود، بنابراین تفاوت بین سنین و مراحل مختلف بلوغ پدیدار شد، اما در تحقیق حاضر دامنه­ سنی ۴ سال بود و دیگر اینکه در تحقیقات گذشته اکثر آزمودنی­ها غیر ورزشکار بوده­ند که از لحاظ ترکیب بدنی و آمادگی جسمانی تفاوت بین آنها بیشتر بود، اما در تحقیق حاضر همگی ورزشکار بودند که تفاوت­های زیادی از لحاظ ترکیب بدنی و توان هوازی بین آنها دیده نشد.

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۵-۴-۲- اثر تمرین هوازی بر حداکثر اکسیژن مصرفی، آمادگی جسمانی و ترکیب بدن در دوران بلوغ
در آزمون فرضیه چهارم مشخص شد تمرین هوازی سبب افزایش معنی­دار حداکثر اکسیژن مصرفی پسران ورزشکار در همه مراحل بلوغ شد با این حال تغییرات درصد چربی بدن، توده چربی و توده بدون چربی معنی دار نبود. نتایج این پژوهش همسو با سایر پژوهش­ها بود و همگی معنی دار بودن اثر تمرین هوازی بر VO2max را اعلام می­ کنند. هر چند تغییرات مربوط به ترکیب بدن معنی دار نبود. چون همه آزمودنی­ها ورزشکار بودند و قبلاً سازگاری در آنها ایجاد شده بود.
در مقالات مروری پیت و وارد ۱۹۹۰؛ رولند،۱۹۸۵ و ۱۹۹۷ که تنها مطالعات کودکان را بررسی کرده ­اند، به نظر می­رسد معیارهای شدت، مدت، و تواتر تمرینی با معیارهای بزرگسالان هماهنگی دارد، زیرا نشان داده­اند که افزایش VO2max توأم با تمرین در کودکان تنها در حدود ۱۰ تا ۱۴ درصد بوده است. در فرا تحلیلی پاین و مورو در سال ۱۹۹۳، متوسط افزایش VO2max در ۲۳ مطالعۀ تمرینی کودکان تنها ۵ درصد بوده است. در پژوهش حاضر نیز افزایش معنی داری در گروه تمرین و گروه کنترل به استثناٍ TS4,5 گروه کنترل مشاهده شد. از جمله دلایل آن می­توان ورزشکار بودن همه آزمودنی­ها اشاره کرد، چون گروه کنترل نیز به تمرین می­پرداختند که طبیعتاً منجر به بهبود توان هوازی و ترکیب بدنی آن شد، و بخش دیگر تغییرات مربوط به دوران رشد افراد است. هرچند ما نتوانستیم آثار بلوغ را از آن جدا کنیم.