زمان اجرای پژوهش در سال ۱۳۹۳ بود.
سوالات برای تمامی مربیان توضیح داده شد.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۱-۷-۲- محدودیت های غیر قابل کنترل
در پاسخ دادن به سوالات توسط مربیان، ممکن است نوعی محافظه کاری و یا ملاحظه صورت گرفته باشد.
کلیه مربیان حاضر در این پژوهش، از سطح دانش و تجربه یکسانی برخوردار نبودند (درجه مربیگری).
۱-۸- پیش فرض های تحقیق
سوالات مطرح شده در پرسشنامه متناسب با نیازمندی های رشته فوتبال است.
پرسشنامه مورد استفاده در این تحقیق، اهداف پژوهش را با دقت کافی می سنجد.
پاسخ دهندگان به محقق اعتماد کرده و به سوالات با دقت و صادقانه پاسخ دادند.
۱-۹- تعریف نظری و عملیاتی واژه ها
آمادگی جسمانی:آمادگی جسمانی قابلیت انجام فعالیت های بدنی متوسط تا سنگین، بدون ایجاد خستگی و حفظ این قابلیت در سرتاسر زندگی است [۲۶]. در پژوهش حاضر، عوامل آمادگی جسمانی در ۹ فاکتور دسته بندی شده است که عبارتند از: استقامت قلبی عروقی، استقامت عضلانی، قدرت عضلانی، توان عضلانی، ظرفیت بی هوازی، سرعت، چابکی، انعطاف پذیری و اندازه های آنتروپومتریک.
تمرین:یک برنامه طراحی شده فعالیت بدنی برای یادگیری مهارت ها، بهبود آمادگی جسمانی، ارتقاء سطح آمادگی روانی و آماده کردن ورزشکار برای یک مسابقه ویژه در آینده است [۲۲]. در این پژوهش، هدف از تمرین، برنامه آماده سازی بازیکنان پیش از شروع فصل مسابقات بوده است.
استقامت عضلانی و قلبی-عروقی: توانایی یک عضله یا گروهی از عضلات در استمرار حرکات یکنواخت به عنوان استقامت عضلانی و قابلیت بدن در پایداری و تحمل تمرین شدید به عنوان استقامت قلبی-عروقی اطلاق می شود [۲۳].در پژوهش حاضر، این دو قابلیت در بخش “آزمون جسمانی” پرسشنامه مورد نظر مطرح شده اند.
قدرت:قدرت عبارت است از قابلیت بکارگیری نیروی یک عضله یا گروهی از عضلات برای یک بار و حداکثر کوشش در مقابل یک مقاومت معین [۲۶].در این پژوهش، فاکتورهای مربوط به بهبود قدرت، از طریق سؤالات مندرج در پرسشنامه(بخش تمرینات افزایش قدرت) مورد ارزیابی قرار گرفته است.
توان:توان عبارت است از حداکثر نیرویی که عضله ها در کوتاه ترین زمان، برای مقابله با یک مقاومت معین تولید می کنند [۲۰]. در پژوهش حاضر، عوامل توان عضلانی، به وسیله سؤالات بخش “تمرینات افزایش توان عضلانی"در پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفته است.
چابکی:قابلیتی است که انسان را قادر می سازد تا با سرعت، حالت بدن و جهت حرکت را همراه با حفظ تعادل در فضا تغییر دهد [۲۶].چابکی در پژوهش حاضر، در بخش “آزمون جسمانی” پرسشنامه مورد نظر مطرح شده است.
انعطاف پذیری:قابلیت فرد در به حرکت درآوردن تمام یا بخشی از بدن در بیشترین دامنه حرکتی، بدون آنکه به مفاصل و عضلات آسیبی برسد[۲۶].هدف از انعطاف پذیری در پژوهش حاضر، پاسخ هایی است که به سوالات بخش “افزایش انعطاف-پذیری” مندرج در پرسشنامه، توسط مربیان فوتبال استان گیلانداده شده است.
تمرینات پلایومتریک: تمرینی که در آن عضله، به طور ناگهانی و با نیروی زیاد پیش از آن که انقباض صورت گیرد، تحت کشش قرار می گیرد [۲۵].هدف از تمرینات پلایومتریک در این پژوهش، پاسخ هایی است که از سوی مربیان فوتبال استان گیلان به پرسش های بخش “تمرینات پلایومتریک” در پرسشنامه ارائه شده است.
سرعت: عبارت است از قابلیت فرد در جلو راندن یا حرکت دادن تمام یا بخشی از بدن در فضا و در کوتاه ترین زمان ممکن [۲۶]. در بخش “تمرینات سرعتی” در پرسشنامه، یک سؤال مطرح شده و پاسخ مربیان به این سؤال، هدف از تمرینات سرعتی در پژوهش حاضر بوده است.
آمادگی هوازی: به حداکثر توانایی ریه ها و قلب و عروق برای جذب و انتقال اکسیژن به عضلات و در نتیجه مصرف هر چه بیشتر عضلات از این اکسیژن را آمادگی هوازی می گویند [۲۳]. در پژوهش حاضر، هدف از آمادگی هوازی، پاسخ هایی است که نسبت به سؤالات بخش “تمرینات هوازی” پرسشنامه از سوی مربیان ارائه شده بود.
فصل دوم
مبانی نظری
و
پیشینه پژوهش
۲-۱- مقدمه
در این فصل در مورد تاریخچه فوتبال جهان و ایران، نیازهای فیزیولوژیک بازی از قبیل توان هوازی، انعطاف پذیری، قدرت و توان عضلانی، سرعت، استقامت و چابکی مطالبی ارائه شده و مطالعات انجام شده در زمینه بازی فوتبال در دو بخش مطالعات داخلی و خارجی بیان شده است.
۲-۲- مبانی نظری پژوهش
۲-۲-۱- تاریخچه فوتبال
فوتبال از ورزش هایی است که سابقه ای طولانی داشته و قدمت آن به بیش از ۲۰۰۰ سال می رسد. به استناد مدارک تاریخی، شکل های ابتدایی و ساده فوتبال در نقاط مختلف کره زمین متداول بود. لگد زدن به توپ، گرفتن و پرتاب اشیاء کروی در تمدن های مختلف باستانی وجود داشته است. از این رو، به درستی نمی توان گفت چه کشوری فوتبال را ابداع کرده است. بسیاری از مردم، هوانگ تی^[۱]، امپراطور بزرگ چین را به عنوان مبتکر بازی فوتبال می دانند [۲]. اعتقاد بر این است که چینی ها نوعی بازی با توپ را ابداع کرده بودند که “تسو-چو” یا “تسو-کوه” نامیده می شد. در زبان چینی واژه “کوه” به معنای توپ و “تسو” به معنای لگد زدن است. این بازی ابتدا در میان امپراطوران چینی رواج داشته و مردم علاقه زیادی به آن نشان نمی دادند. البته در همین زمان در رُم، نوعی بازی شبیه به فوتبال انجام می شد که تفاوت زیادی با تسو-کوه داشت و به علت استفاده زیاد از دست، مشکلات زیادی هنگام بازی به وجود می آورد [۱۰،۶]. بازی تسو-کوه حوالی سال ۵۸۷ میلادی از چین به ژاپن رفت و دچار تغییرات و تحولاتی شد. فوتبال ژاپنی ها که “کوماری” نامیده می شد کم کم به صورت یک عمل مذهبی درآمد و امپراطوران ژاپن، خود در این بازی که مخصوص نجبا و اشراف بود، شرکت می کردند [۱۰]. برخی از کشورهای غربی سعی می کنند ثابت کنند که فوتبال، چه به شکل اولیه و ابتدایی اش و چه به صورت فوتبال مدرن و امروزی، از کشور آن ها شروع شده و سپس به سایر نقاط جهان گسترش یافته است. فرانسه و ایتالیا خود را پدر فوتبال می دانند و کشور انگلستان از لحاظ تنظیم قوانین و ثبت بازی ها و مسابقات خود را برتر از سایرین می پندارند. شهر فلورانس ایتالیا جایی بود که فوتبالی به نام “کالچیو” با ۲۷ بازیکن و ۶ داور در آن بازی می شد اما در این بازی، بازیکنان به همان اندازه که از پا استفاده می کردند، اجازه استفاده از دست را نیز داشتند. برخی از نویسندگان در تاریخ ورزش معتقدند که شکل های ابتدایی بازی های اولیه از خاور دور به وجود آمده است و سپس بر اثر جنگ های بزرگی مانند جنگ اسکندر مقدونی، این بازی ها به خاورمیانه و و بعد به کشورها یا تمدن های اروپایی راه یافته است. بازی فوتبال در انگلستان پس از فتح این کشور توسط امپراطور روم دوم و به واسطه سربازان رومی در این کشور رواج یافت و چنان در بین مردم گسترش یافت که کشور انگلستان را به مهد فوتبال جهان مبدل ساخت [۲]. تا قرون وسطی، فوتبال هنوز شکل منظمی به خود نگرفته بود تا اینکه در اوایل این دوره جایگاه بهتری در میان شهرها و روستاهای کوچک پیدا کرد ولی به علت نداشتن قوانین مناسب و خطرناک بودن بازی، بیشتر بازیکنان دچار مصدومیت های شدید گردیده و به همین علت در مناطق مختلف این بازی ممنوع شد [۶]. به عنوان مثال؛ در سال ۱۳۱۹ میلادی “فیلیپ پنجم” و در سال ۱۳۶۹ میلادی “شارل پنجم” با تصویب قوانینی سخت، این بازی را در فرانسه ممنوع و محدود کردند. در انگلستان نیز چنین وضعیتی وجود داشت. به این ترتیب، تحریم بازی های با توپ، سال های زیادی طول کشید و کم کم می رفت که این بازی به بوته فراموشی سپرده شود اما شواهدی وجود دارد که نشان می دهد این بازی همچنان مورد توجه جوانان و حتی برخی از پادشاهان بوده است. بالاخره با وجود تمام مخالفت هایی که با این بازی می شد، بازی “سول” در اوایل قرن هجدهم میلادی به مدارس نیز نفوذ کرد. در اغلب مدارس اروپایی به خصوص انگلستان، دانش آموزان علاقه زیادی به آن نشان می دادند به طوری که در اواخر قرن هجدهم، بازی با توپ به گونه ای بسیار نزدیک با بازی فوتبال امروزی اما با اسامی مختلف، در انگلستان رواج بسیار داشت [۱۰]. در طول قرن نوزدهم شکل های بازی تغییر یافت و در واقع تدوین مقررات و دستورات فوتبال و همچنین، انواع مختلف فوتبال نظیر راگبی^[۲]، هارو^[۳] و ایتون^[۴] در این قرن شکل گرفت که در میان این بازی های دسته جمعی که با توپ انجام می شد، فوتبال و راگبی بیشتر از همه جوانان را به هیجان می آورد [۲]. تا سال ۱۸۲۳ این دو بازی مقررات جداگانه ای نداشتند و هر دو بازی روی زمین چمن انجام می شد تا اینکه طی همین سال و در جریان یک بازی فوتبال، جوانی به نام “ویلیام وب الیس” توپی را که تا خط گل با پایش برده بود، برخلاف مقررات با دست گل کرد. این سنت شکنی باعث شد که دو بازی فوتبال و راگبی از هم جدا شوند. اما جدایی قطعی این دو بازی از یکدیگر در تاریخ ۲۶ اکتبر سال ۱۸۶۳ صورت گرفت [۱۰]. در این سال، کلوپ هایی که موافق بازی فوتبال با پا بودند (۷ کلوپ) در لندن دور هم جمع شدند و انجمن فوتبال لندن را با قانون یک شکل تأسیس کردند [۲]. در سال ۱۸۴۶ “وینتون” و “ترینگ” ۱۰ قانون مشخص را برای بازی فوتبال تدوین کردند و از آنجایی که هر دوی آن ها فارغ التحصیل دانشگاه کمبریج بودند، آن ها را “قوانین کمبریج” نامیدند [۶]. سرانجام اولین باشگاه فوتبال در سال ۱۸۵۵ در شفیلد یونایتد تأسیس شد [۲]. در آسیا، هندوستان اولین کشوری بود که فوتبال را پذیرفت و یک نسخه از مقررات آن در سال ۱۸۸۳ به آنجا رسید و در سال ۱۸۹۲ اولین مسابقه فوتبال در این کشور برگزار شد. فیفا (FIFA^[5])، فدراسیون بین المللی فوتبال در سال ۱۹۰۴ توسط گروهی از سرشناسان فوتبال از کشورهای بلژیک، دانمارک، فرانسه، هلند، اسپانیا، سوئد و سوئیس در پاریس تشکیل شد و در سال ۱۹۱۴ به ثبت رسید [۳]. در حال حاضر، فوتبال با داشتن بیش از ۲۰۰ عضو در فدراسیون بین المللی فوتبال، ۲۰۰ هزار فوتبالیست حرفه ای و ۲۴۰ میلیون بازیکن آماتور، یکی از رایج ترین و محبوب ترین ورزش ها در دنیا محسوب می شود [۱].
۲-۲-۲- فوتبال در ایران
حدود سال ۱۲۹۹ هجری شمسی (۱۹۲۱ میلادی) ورزش فوتبال توسط انگلیسی ها وارد ایران شد و اصطلاح فوتبال را دانشجویان اعزامی به اروپا وارد زبان فارسی کردند. اولین بار فوتبال توسط انگلیسی های مقیم ایران در تهران و از طریق ملوانان خارجی، در بنادر کشور به راه افتاد [۶]. این ورزش در ابتدا به صورت پراکنده و ابتدایی در اطراف شهر تهران و احتمالاً جنوب ایران عده زیادی را به خود مشغول داشت [۳]. در سال ۱۲۸۶ هجری شمسی، وزیر مختار انگلیس در ایران، برای ایجاد حس رقابت در بازیکنان و رسمیت دادن به بازی ها، یک جام (کاپ) برای فوتبال تهیه کرد و اولین دوره رسمی مسابقات فوتبال در همان سال برگزار شد [۶]. در سال ۱۳۰۰ اولین انجمن ترقی و ترویج در تهران تأسیس شد و مسابقات فوتبال را در تهران سازماندهی کرد [۳]. شاخص ترین تیم های ایران در سال ۱۳۰۴، تیم هایی از قبیل طوفان، اسپرت ارامنه و کلوپ تهران بودند. مهمترین واقعه ای که در این زمان اتفاق افتاد، دعوت تیم منتخب ایران به شوروی بود که بدین ترتیب، اولین مسافرت خارجی یک تیم ایرانی اتفاق افتاد [۱۰]. در سال ۱۳۰۸ در پاسخ به این سفر، تیمی از بادکوبه به ایران دعوت شده و طی دو مسابقه ای که برگزار گردید، تیم منتخب ایران متحمل دو شکست سنگین شد [۳]. سال ۱۳۱۲ را به درستی می توان سال پیشرفت تشکیلات ورزش در مدارس و فوتبال ایران دانست. در سال ۱۳۱۳، انجمن ملی تربیت بدنی و پیشاهنگی تشکیل شد تا مسئول اداره امور تربیت بدنی و ورزش در خارج از مدارس باشد. تعداد تیم ها در سال ۱۳۱۵، ۳۶۷ تیم در سطح کشور بود که در قیاس با سال ۱۳۱۴ (۱۵۳ تیم فوتبال) قابل توجه می نمود [۶]. در سال ۱۳۱۶ حسین صدقیانی پس از بازگشت از سفر اروپا به آموزش فوتبال مبادرت ورزید [۳] که از کارهای وی تشکیل تیم ملی و اعزام آن به افغانستان بود که آن بازی با نتیجه ۰-۰ به پایان رسید [۶]. در سال ۱۳۲۵ (۱۹۴۷ میلادی) اولین فدراسیون فوتبال ایران تشکیل شد و در سال ۱۳۲۶ ایران به عضویت فیفا درآمد. از سال ۱۳۵۱، فوتبال سراسری کشور تحت عنوان جام تخت جمشید شکل گرفت. دوره اول این مسابقات با شرکت ۱۲ تیم که ۵ تیم از شهرستان ها و ۷ تیم از تهران بود، انجام شد. در دوره های بعدی با ۱۶ تیم که ۸ تیم از تهران و ۸ تیم دیگر از شهرستان ها بود تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ادامه یافت. پس از پیروزی انقلاب نیز مسابقات سراسری با عناوین لیگ قدس و آزادگان برگزار می گردد [۳]. فوتبال ایران همواره با فراز و نشیب های بسیاری همراه بوده است ولی در سطح ملی و باشگاهی از تیم های صاحب نام آسیا می باشد. تیم ملی ایران تاکنون ۲ بار به بازی های المپیک و ۴ بار به جام جهانی فوتبال راه یافته است [۲].
۲-۲-۳- کلیات بازی فوتبال
ورزش فوتبال با دو تیم متشکل از یازده بازیکن که یکی از آن ها دروازه بان است، انجام می شود. در مجموع، پست های بازیکنان را می توان به دروازه بان، مدافعان، بازیکنان میانی و مهاجمان تقسیم کرد که با توجه به سیستم بازی، شمار بازیکنان این خطوط (مگر دروازه بان) می تواند متفاوت باشد. اندازه زمین بازی معمولاً تا ۱۰۵ متر طول و ۶۸ متر عرض را شامل می شود و زمان بازی دو وقت ۴۵ دقیقه ای را در بر می گیرد که یک استراحت ۱۵ دقیقه ای هم بین این دو نیمه منظور می گردد. با این همه، اندازه زمین، ابعاد توپ و مدت بازی برای گروه های سنی زیر بزرگسال کاهش می یابد. گاهی با تشخیص داور و بنا به دلایل خاصی، چند دقیقه به وقت بازی اضافه می شود [۱۷].
۲-۲-۴- نیازهای فیزیولوژیکی فوتبال
زمان بازی نشان می دهد که این بازی دارای دویدن مستمر و تقریباً بدون توقف است. مسابقه فوتبال با تلاش هایی پراکنده، مداوم و زیر بیشینه همراه است که گاهی با فعالیت های شدید و کوتاه مدت توأم می شود. بازیکنان دائماً جهت تصاحب توپ، حمایت از هم تیمی، تغییر موقعیت و ایجاد فضا و تعقیب کردن حریف، تحرک داشته و تلا ش می کنند. یک ویژگی بازی فوتبال که آن را از سایر ورزش های استقامتی متمایز و جدا می کند این است که شدت فعالیت بطور نسبی، تقریباً در سراسر مسابقه در سطح ثابتی باقی می ماند. با وجود این، نیازهای فیزیولوژیکی بازی با توجه به سطح مسابقه، روش بازی، نقش ها، مسئولیت ها و ویژگی های محیطی تغییر کرده و برای هر فرد متفاوت است [۲۱]. تحقیقات نشان داده اند که توپ در حدود ۶۰ دقیقه از وقت بازی را در گردش است و بقیه مدت بازی به دلایل مختلف نظیر آسیب دیدگی، خروج توپ از زمین، تعویض بازیکنان و توقف بازی، توپ در گردش نمی باشد. زمان زنده بازی توسط عوامل دیگری نظیر گرما، رطوبت و ارتفاع تحت تأثیر قرار می گیرد؛ به نحوی که در یک بازی در جام جهانی مکزیک توپ فقط به مدت ۴۵ دقیقه در گردش بود. وقتی که دما از ۳۰ درجه سانتی گراد فراتر می رود، بویژه در نیمه دوم دویدن های با شدت های بالا فروکش می کند. کل مسافتی که در طی ۹۰ دقیقه بازی فوتبال طی می شود، حدود ۱۰ کیلومتر است که معادل سرعت ۶/۶ کیلومتر بر ساعت می باشد و بسیاری از مردم می توانند این مسافت را در همین مدت با راه رفتن طی کنند. بدیهی است که این مقدار در گروه های حرفه ای و سطح بالا تا ۱۵ کیلومتر هم می رسد و در واقع از تیم به تیم و از فردی به فرد دیگر متفاوت خواهد بود. اکثر بررسی ها در مورد نیازهای جسمانی ورزش فوتبال بر روی بازیکنان ژاپن و اروپا انجام شده و برخی نیز به بازیکنان آمریکای جنوبی باز می گردد. بازیکنان حرفه ای به طور میانگین در یک بازی حدود ۱۵-۱۰ کیلومتر می دوند که این مقدار نسبت به بازیکنان آمریکای جنوبی در حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد بیشتر است [۱۷].
۲-۲-۵- توان هوازی
در فوتبال اشکال گوناگونی از تمرین و فعالیت توسط بازیکنان به نمایش گذاشته می شود. شدت فعالیت در اندک زمانی تغییر می کند و دامنه فعالیت از حالت ایستاده تا دویدن حداکثر تغییر می کند. بنابراین، بازیکن فوتبال گذشته از اینکه باید از قابلیت بسیار بالایی برای تمرین یا بازده توانی بیشینه برخوردار باشند باید بتوانند فعالیت را برای مدت زمان طولانی نیز انجام دهند و همین مسئله است که ورزش فوتبال را از سایر رشته ها مانند دوی ۴۰۰ متر که در آن شدت فعالیت در حد فوق بیشینه است و یا دوی ماراتن که در آن شدت فعالیت متوسط است، متمایز می کند [۷،۵]. منبع اصلی انرژی هنگام بازی فوتبال دستگاه هوازی است. این موضوع با توجه به پاسخ های فیزیولوژیکی مورد نیاز هنگام بازی فوتبال و با ویژگی های متابولیکی عضلات بازیکنان فوتبال نشان داده شده است [۷].
در بازیکنان نخبه فوتبال، متوسط مقادیر VO2max زیاد است. این مسئله این دیدگاه را تأیید می کند که توان هوازی سهم زیادی در بازی فوتبال دارد. اما مقادیر آن هرگز به میزان VO2max در ورزش های کاملاً استقامتی مانند دوها و اسکی صحرانوردی نمی رسد. میزان VO2max برای این رشته ها بیشتر از ۸۰ میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه گزارش شده و این در حالی است که برای بازیکنان نخبه فوتبال مقادیر ۷۵-۵۰ میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه بوده است. البته برای بازیکنانی که در سطوح عالی تر فوتبال و در اوج آمادگی بوده اند، مقادیر بیشتری نیز گزارش شده است [۳۱].
تأکید بیشتر بر گسترش VO2max می تواند تأثیر مطلوبی بر کیفیت حفظ توپ بگذارد و افزایش این عامل آمادگی می تواند به افزایش بارز مقدار کار منجر شود. زمانی که دو تیم با سطح مهارتی یکسان مسابقه می دهند، تیمی که از آمادگی بیشتری برخوردار است، می تواند مسابقه را با آهنگ سریع تری در کل جریان مسابقه به پیش ببرد. در پژوهشی که روی بازیکنان مجارستان انجام شد، بین رده بندی تیم های دسته اول و میزان VO2max آن ها در پایان فصل، همبستگی بالایی مشاهده شد. رایلی و همکارانش نشان دادند، هرچند VO2max به تنهایی عامل موفقیت در فوتبال نیست، ولی حداقل آستانه ای به اندازه ۶۰ میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه ضروری می باشد. وقتی VO2max بازیکنان فوتبال از این مقدار کمتر باشد، احتمالاً عملکرد آن ها دچار نوسان می شود [۳۳].
بازیکنان فوتبال در طول بازی در حدود ۱۴-۱۰ کیلومتر با شدت های مختلف می دوند. بنابراین، توان هوازی نقش مهمی در عملکرد مطلوب هر بازیکن ایفا می کند. هاگز (۱۹۹۰) نشان داد که سطح بالای آمادگی همه بازیکنان یک تیم، به انجام میزان کار بالا و نگهداری و ارائه بهتر تکنییک و تاکتیک در طول بازی کمک می کند [۳۲].
۲-۲-۶- انعطاف پذیری
انعطاف پذیری یک نیاز پایه برای فوتبالیست می باشد. انعطاف پذیری به معنی دارا بودن دامنه وسیع حرکتی در محدوده یک مفصل است. بازیکنان با افزایش قابلیت کشش عضلات یا بافت پیوندی مربوط به مفاصل، به انعطاف پذیری لازم دست می یابند. همچنین، آن ها برای اجرای صحیح حرکات در فوتبال، به میزان مشخصی از انعطاف پذیری نیاز دارند؛ به طوری که تکل ها، زدن ضربات بلند و پرش های درست همگی نیازمند انعطاف پذیری می باشند [۷].
انعطاف پذیری باعث کاهش آسیب دیدگی در هنگام تماس با بازیکنان حریف و برخورد با زمین می شود. اگرچه محدودیت هایی برای انعطاف پذیری وجود دارد که باعث محافظت از مفاصل و عضلات می شود؛ لیکن اجازه دامنه معینی از حرکت را به مفاصل می دهد تا ورزشکار به اهرم های بهتری برای دوهای سرعت، دفع کردن ها و ضربه زدن ها دست یابد. همچنین، زمانی که حرکات انعطاف پذیری با گرم کردن و حرکات کششی ترکیب شوند، به شکل قابل ملاحظه ای شانس آسیب دیدگی را کاهش می دهند [۱۵].
۲-۲-۷- قدرت عضلانی
قدرت یکی از فاکتورهای مهم برای موفقیت یک فوتبالیست به شمار می رود زیرا اگر سرعت و مهارت، ابزار موفقیت بهترین فوتبالیست های دنیا می باشند؛ تمرینات قدرتی نیز مؤثرترین راه برای کسب موفقیت های ورزشی در رقابت ها است. به عنوان مثال؛ بسیاری از فعالیت های فوتبال نظیر تکل کردن، پریدن، ضربه زدن، دویدن و تغییر جهت دادن از نوع فعالیت های پرقدرت و انفجاری به شمار می روند. در هنگام چنین فعالیت های بازده توانی به قدرت عضلات درگیر بستگی دارد. بنابراین، داشتن قدرت بالای عضلانی که می تواند با تمرینات قدرتی به دست آید، برای بازیکنان فوتبال ارزشمند است [۷]. قدرت از راه های مختلفی بر توانایی های فوتبالیست ها تأثیر می گذارد:
۲-۲-۸- توان عضلانی
برای موفقیت یک بازیکن فوتبال ترکیبی از سرعت و قدرت مورد نیاز است. زمانی که قدرت و سرعت با یکدیگر استفاده شوند از واژه توان، به عنوان یک واحد استفاده می شود. به عنوان مثال؛ ضربه زدن، تکل کردن، پرش ها و قابلیت های سرعتی برایان مک براید^[۶] ناشی از توان اوست. افزایش قدرت اولیه بهترین راه افزایش توان است. قدرت محض به تنهایی برای ورزش های پویایی چون فوتبال کافی نیست و از طرفی، دست یابی به سرعت های بالا بدون قدرت، کاملاً بی فایده است. یک فوتبالیست باید بکوشد تا به بهترین ترکیب از هر دو دست یابد [۷،۵].
۲-۲-۹- سرعت
هنگامی که سخن از سرعت به میان می آید، فکر ما به سمت دویدن سریع معطوف می شود. اما سرعت در فوتبال چیزی بیش از دویدن سریع است. سرعت جابجایی، حرکات انفجاری کوتاه، حرکات سریع در تمام جهت ها، توانایی برای شروع و توقف سریع و سرعت واکنش نمونه هایی از سرعت بازی می باشند. سرعت، ترکیبی از قدرت و استقامت است. حرکات مکرر که با بیشترین تلاش و سرعت انجام می گیرد، نیاز به استقامت و قدرتی دارد که ورزشکار فقط می تواند در طول تمرینات ویژه به آن دست یابد [۷].
۲-۲-۱۰- استقامت