نهال
در دوره‌ی قبل از انقلاب خشونت روانی علیه زنان نشان داده شده است. شخصیت زن‌مش‌حسن در فیلم گاو با نوعی تحقیر توسط همسر مواجه است. تحقیری که با تحکم و سلطه‌طلبی مرد همراه است. لحن مرد هنگامی که او را با خشونت خطاب قرار می‌دهد گواه این مطلب است. در فیلم آقای هالو، شخصیت مهری در معرض تحقیر و ناسزاگویی حبیب قرار می‌گیرد. تحقیر و کوچک نمایاندن زن با لحن سلطه‌طلبانه‌ی مرد و نیز هنگامی که او را مخاطب قرار می‌دهد مشخص است و در این راه از ناسزاهای کلامی در توصیف زن بهره می‌برد. در فیلم پستچی شخصیت منیر نیز از سوی همسر مورد خشونت کلامی قرار می‌گیرد. فریاد کشیدن مرد، تحقیر کردن زن با لحنی کنایه‌آمیز و گفتن ناسزا از موارد این نوع خشونت است که زن را هدف قرار می‌دهد. در فیلم دایره‌ی مینا، شخصیت زهرا در معرض این نوع خشونت قرار نداشته است. در فیلم‌های دهه شصت، شخصیت مادر در فیلم اجاره‌نشین‌ها با توجه به موقعیت و جایگاهش در ساختار خانواده در معرض خشونت قرار نمی‌گیرد. پس از آن در فیلم هامون شخصیت مهشید بار دیگر در معرض خشونت مرد قرار می‌گیرد. فریاد کشیدن مرد، ناسزاگویی و نیز تهدید کردن زن به قتل یا ندادن طلاق به قصد انتقام‌جویی، از موارد خشونت روانی است. در فیلم بانو نیز، زن در معرض خشونت روانی مرد قرار می‌گیرد. مرد با تحقیر و ایرادجویی و خرده‌گیری‌های پیاپی از زن و بی‌اعتنایی به او و نیز داشتن معشوقه‌ای دیگر، زن را در تنگنا قرار می‌دهد. در فیلم‌های نیمه‌ی اول دهه هفتاد شخصیت سارا در فیلم سارا نیز به کرار مورد خشونت روانی مرد قرار می‌گیرد. فریادکشیدن‌های مرد، ناسزاگویی‌ها و ایرادجویی و خرده‌گیری از زن بی‌اعتنایی و بی‌محلی کردن به زنی که خاطی قلمداد شده، بازنگشتن به خانه و منع زن از سرپرستی و تربیت فرزند از جمله‌ی موارد اعمال خشونت روانی علیه زن است. در فیلم پری شخصیت پری نیز مورد خشونت کلامی قرار می‌گیرد. داداشی هنگامی که سعی در متقاعد کردن پری دارد، از ناسزاگویی‌های پراکنده و تهدید به کتک زدن بهره می‌برد که البته چندان جدی نشان داده نشده است. در فیلم لیلا شخصیت لیلا نیز در معرض فریاد کشیدن مرد قرار می‌گیرد با این حال این فریاد‌ها در واقع صدای اعتراض بوده و نه اعلام سلطه‌جویی و بنابراین چندان به عنوان خشونت روانی مؤثر قلمداد نمی‌شود. اما خشونت روانی علیه لیلا غالباً از سوی مادر شوهر و عمه‌خانم اعمال شده که زن را در مخمصه قرار داده‌اند تا به ازدواج دوم همسرش رضایت دهد. در نیمه‌ی دوم دهه هفتاد، شخصیت‌های نقش اول زن در فیلم‌ها در معرض خشونت روانی نبوده‌اند. در دهه هشتاد شخصیت عفت در فیلم مهمان مامان با این‌که در ساختار سنتی قرار دارد، اما درمعرض خشونت مرد قرار نمی‌گیرد. با این حال در فیلم سنتوری شخصیت هانیه از سوی همسر مورد بازجویی و ناسزاگویی، تحقیر کلامی و فریاد کشیدن‌های سلطه‌جویانه قرار می‌گیرد. شخصیت سیمین در فیلم طهران: روزهای آشنایی، این خشونت را تجربه نکرده است. پس از آن، شخصیت نهال در فیلم نارنجی‌پوش، نوعی از تحقیر را از جانب مرد دریافت می‌دارد. ایرادجویی و خرده‌گیری از زن و این‌که مادر شایسته‌ای نبوده است از جمله‌ی این موارد است. فریاد کشیدن نیز اعمال شده که البته حالتی اعتراض‌آمیز داشته است.
( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )
خشونت روانی شکل شایع اعمال خشونت علیه زنان در فیلم‌های مهرجویی بوده است و تنها در نیمه‌ی دوم دهه هفتاد اعمال نشده است. در این میان، ناسزاگویی‌های مؤثر و کاربرد کلمات توهین‌آمیز غالباً پیش از نیمه‌ی دهه شصت بوده است. خشونت‌های روانی در غالب فیلم‌ها توسط مردان انجام شده است. اما در فیلم لیلا شخصیت لیلا در معرض خشونت روانی مادر شوهر قرار داشته که نوعی از خشونت زن علیه زن بوده است.
جدول ۵-۱۴- اعمال خشونت روانی توسط زنان نقش اول فیلم‌ها
شخصیت
گزاره‌ها
دوره
فریاد
کشیدن
تحقیر کردن
ناسزا گفتن
تهدید
کردن
زن مش حسن
پیش از انقلاب
مهری
